Gebruikelijke zorg is de normale, dagelijkse zorg voor gezinsleden en huisgenoten. Als de een ziek is, kookt de ander en doet het huishouden. Daarvoor kunt u de gemeente of de wijkverpleging niet inschakelen. Mantelzorg is langdurig en onbetaald zorgen voor een partner, familielid, vriend of bekende. Het verschil tussen mantelzorg en gebruikelijke zorg is dat mantelzorg niet verplicht is, gebruikelijke zorg wel.
Iedere gemeente heeft eigen richtlijnen voor 'gebruikelijke zorg' en wat daaronder valt.
Huishoudelijke hulp inschakelen
Heeft uw partner meer nodig dan alleen de gebruikelijke zorg die u geeft? Dan kan uw partner thuishulp aanvragen bij de gemeente. Hoe werkt dat?
Een medewerker van de gemeente nodigt uw partner uit voor een gesprek. Tijdens dit gesprek geeft uw partner aan welke hulp nodig is en wat u voor hem of haar kunt doen. De medewerker van de gemeente zal ook vragen naar andere mogelijke mantelzorgers. Denk aan familieleden, vrienden of buren. Na dit gesprek bepaalt de gemeente of uw partner thuishulp mag aanvragen.
Krijgt uw partner toestemming, dan zijn er twee mogelijkheden. De eerste mogelijkheid is om thuishulp te regelen via een thuiszorgorganisatie die samenwerkt met de gemeente. Dat heet ‘zorg in natura’. De tweede mogelijkheid is om zelf een thuishulp te kiezen en te regelen. Dat kan met een persoonsgebonden budget (pgb).
Medische verzorging
Heeft uw partner persoonlijke en medische verzorging nodig? Dan kan uw partner thuiszorg aanvragen, bijvoorbeeld via de huisarts bij de wijkverpleging.
Wanneer wel weigeren?
Vraagt een van uw ouders, een oom of buurvrouw u om zorg te verlenen? Dan kunt u weigeren, omdat het niet gaat om een huisgenoot. Als de zorgvrager alleen woont, kan hij of zij aanspraak maken op de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). U kunt natuurlijk ook besluiten om mantelzorger te worden. Maar dat is altijd vrijwillig en dus uw eigen besluit.